ESKOLAKO CURRICULUMA ALDATU OTE DA?

Gaurkoan Argazki Elarrizketari loturiko hausnarketa bat eskainiko dizuet. Aurrekoan gure haurtzaroko oroitzapenak kontatzen aritu nintzen bezala, gaur, oroitzapen haiei lotutako konparaketa bat eskainiko dizuet. Berdina ote da gaur egungo eta gure garaian eskainitako Curriculuma?

Teoriari lotuz, lau curriculum mota ikusi ditugu eta horiek modu zuzenean edo zeharka islatu ditugu gure 10 argazkiak komentatzerakoan.

Curriculum ezkutua: Curriculum ofizialetan agertzen ez diren harren, klasean ematen diren gaiak; hauek inplizituki egin daitezke eta ondorio positiboak eta negatiboak izan ditzazke.
Curriculum nuloa: onartua ez dagoena, eskolan lantzen ez diren gaiak, adibidez, sexu-harremanak, heriotza, zoriontasuna...
Curriculum erreala: Klasean lantzen diren gaiak, baita curriculumean agertu ere.
Curriculum formala edo ofiziala: adostua dagoen curriculuma.

Gaur egungo Curriculumari buruz irakurri eta informatu ondoren, ohar gaitezke ez dela gure garaian zegoenaren oso ezberdina. Curriculumaren atal batean ikaslearen nortasuna, ingurune fisiko eta sozialaren eraikuntza edo ezagutza eta autonomiari buruz hitz egiten digu besteak beste. Nire argazki elkarrizketan oinarrituz, esan dezaket gure nortasuna sortzen lagundu zigutela eredutzat genituen irakasle haiek. Irteerak egiten genituen egunetan, bai herri bertan bai kanpora joaten ginenean, aukera ematen zigutela gure ingurunea ezagutzeko eta autonomia lantzeko. Argazkietan esan nuen bezala, irteeratan geure kabuz bazkaldu eta motxila preparatzen ikasi genuen, nolabait esateko gauzak gure kabuz egiten ikasi genuen  

Nire argazki elkarrizketan eskolako ordutegiaz ez hitz egin arren, oroitzen naiz hasieran goizez bakarrik joaten nintzela, eta eskolara egokitzen joanez, arratsaldez ere klaseak izatera igaro nintzela. Gaur egungo Curriculumaren 13.artikuluak defendatzen duenarekin bat etorriz, atsedenaldi ezberdinak izaten genituen eta bertan zortzi ordu baino gutxiago igarotzen genituen.

Besteen blogak ere erreparatu ostean, esan dezaket eskolek eleaniztasuna bultzatzen dutela une oro, atzerriko hizkuntzak ikasten ditugu bertan, Haur Hezkuntzan gazteleraren eta ingeleraren eduki minimoak ikasten joaten gara, zenbakiak, animalien izenak… Gaur egun ere horrela dela ikus dezakegu, adibide gisa nire lengusinaren kasua jar dezaket, berak askotan hitz egiten dit ingeleseko irakasleari buruz eta bertan ikasten dituzten hitzei buruz.

Gurasoen parte hartzeari buruz hitz egitea ere oso garrantzitsua iruditzen zait. Gure lanaren parte da Haur Hezkuntzako garaian, ikasleen gurasoen parte hartzea bultzatzea. Harreman egokia egon behar da eskolaren, irakaslearen eta gurasoen artean, ikaslearen ikaskuntza proiektuari ahalik eta etekin handienak ateratzeko. Gaur egungo Curriculumaren parte da atal hori ere. Gure garaian adibidez, eta nire blogarekin lotuz, gurasoen parte hartzea inauterietako  mozorroak egiteko garaian ikusten genuen. Zerbait josi behar bazen edo mural bat egin, guraso guztiak saiatzen ziren elkarlanean aritzen eta gure mozorroak guztiz osatzen.

Konparaketatxo honekin amaitzeko, esan dezaket ez dela asko aldatu Curriculumaren egoera. LOMCE dela eta asko hitz egin da gobernuak bere interesen arabera aldatzen dituela Curriculumak, ikasleen benetako beharretara egokitu gabe. Nire iritziz ere hori hala da, baina, EAEn dugun pribilegioa dela eta, gure erara aldatu dezakegu % handi batean (Heziberri dekretua). Horregatik, eta gaur egungo Curriculumari buruz informatu ostean, esan dezaket ez dela erabat aldatu eta ideia eta proiektu askok berdinak izaten jarraitzen dutela, ikasleen beharretara egokituz.

ESALDIEN HAUSNARKETA

Kaixo! Gaurkoan nire blogean otsailak 12an klasean egindakoaren hausnarketatxo bat egitea tokatu zait. Saioan binaka esaldi bat irakurri eta hausnartu ostean, klase guztiarekin konpartitu genuen bakoitzak bere iritzia eman zezan. Ariketa burutzen ari ginela, ideia eta iritzi ezberdinak azaldu ziren, eta esaldi ezberdinen arteko lotura bat egiten saiatu ginen.

Niri egokitu zitzaidan esaldiak honela zioen: “ Educar a un niño no es hacerle aprender algo que no sabía, sino hacer de él alguien que no existia”. John Ruskin.

Esaldi hau irakurri ostean, ni eta nire bikotekidea guztiz desados agertu ginen. Gure ustez, maistra baten helburua ez da soilik haurrari gero eta jakintza gehiago ematea eta horrela beste haur berri bat sortzea, baizik eta, haur horren jakintza eta interes minimoetatik, hauek potentzializatuz, haurrak hainbat jakintza barneratzea.

Beste hainbat esaldi entzun genituen; besteak beste, “El maestro enseña más con lo que es que con lo que dice”.

Oso esaldi interesgarria iruditu zitzaidan eta horregatik erabaki dut hau komentatzea. Bertan dioen bezala, irakasle batek gehiago irakasten du bera dena izaten berak esaten duenagatik baino. Hau da, haurrak gehiago ikasiko du irakaslearen portaera eta izateko eragatik, berak teorikoki esaten dizkigun gauzengatik baino. Guztiz ados nago esaldi honekin, eta batez ere Haur Hezkuntzan. Umeek irakaslea imitatzen dute eta berak egiten duen guztia ondo behatzen dute, horrela ikasten dituzte hainbat balore eta portaera.

Hirugarren eta azken esaldi honekin bukatzea gustatuko litzaidake gaurkoan: "Aprender sin reflexionar es malgastar energía".

Irakasle bezala gure helburua oso ondo laburbiltzen duela iruditzen zait, hau da, ez ditugu haurren buruak teoriekin bete behar soilik, gure lana beraiek pentsatzen ikastea da. Beraien kabuz iritzi kritiko bat izaten irakatsi behar diegu, horrela, manipulatzeko zailagoak izatea lortuko baitugu. Nire iritziz, eta nire burua barne, gaur egungo gazteoi gertatzen zaigun arazo nagusia bakarrik gaudenean nola jokatu ez jakitea da, Lan bat egiteko askatasun osoa uzten digutenean, nondik hasi? Zer egin? Nola egin? galdera hauek  oso tipikoak izan ohi dira eta hori ekiditea da gure lanaren parte.

Beraz, hau guztia esanik, irakasleon lana baloratzekoa dela iruditzen zait eta umeen etorkizun hurbil batean garrantzi handia izango duena. Gogotsu arituz eta hainbat balore transmitituz haur hezitu eta libre bat egin dezakegula iruditzen zait.

ARGAZKI ELKARRIZKETA

Kaixo denoi!

Nire blogarekin hasteko, argazki elkarrizketa bat dakarkizuet, non nire  oroitzapen garrantzitsuenetako batzuk agertuko diren. Bertan Haur Hezkuntzan bizitako momentu batzuk agertuko dira eta nire irakasle izateko bokazioa nondik datorren azalduko dituzten hainbat arrazoi.

LEHENENGO ARGAZKIA:

Etxean zaharkiturik dauden album horietan begiratzean, txikitako argazkiekin topo egitean guztioi ateratzen zaigu irribarre txiki bat, nolakoak ginen, nortzuk ginen, zer egiten genuen… guzti horietan pentsatzen jarriz.

Argazki honen  3-4 urteko haurrak gara eta eskolako inauteri eguna ospatzen ari gara. Neskok iñudez jantziak gaude eta mutilak berriz artzainez.   Urtero bezala hainbat kantu eta dantza ikasi genituen egun honetarako eta guraso eta familiakoei erakusteko garaia zen.

Bertan agertzen diren haurrak gaur egun nire lagun oso onak izaten jarraitzen dute eta horregatik gustatzen zait argazkia. Itziar, irakaslea, eta bere laguntzailea ere oso garrantzitsuak izan ziren adin hartan, amak beti gogorarazten didan bezala. Badakit, pixka bat ikasi ondoren, adin txikia daukagunean irakasleak garrantzi handia izaten duela geure bizitzetan eta horrela dela frogatu nuen.

Nire etorkizun “hurbil” batean, horrelako irakaslea izatea gustatuko litzaidake, gertutasuna, segurtasuna, maitasuna, interesa… demostratzen duen irakasle bat.

BIGARREN ARGAZKIA

Oroitzen naiz hainbat irteera egin genituela Haur Hezkuntzan, argazki honetan eta ondorengo argazkian islatuko den moduan. Irteera horietan, ez ginen herritik irteten baina hala ere intentsitate eta irrika handiarekin bizitzen nuen egun hura.

Aurreko egunean motxila preparatuz, hamaiketakoa, bazkaria eta bestelako “bazparekoak” jartzen zizkidan amak. Herria ezagutzeko aukera erraza izaten zen eta parkean igarotzen genuen jolasean.

Irakaslearentzat ere gauzak errazago izateko, hainbat laguntzailerekin joaten ginen, haur bihurri ugariekin ez baita erraza izaten.

Nire ustez, irteerak lagunen arteko harremanetan laguntzen du, eta oso aberasgarria izan daiteke haurraren bizitzan. Nire kasuan, Zumaia ezagutzeko aukera eskaini zidatela iruditzen zait, eta nik ere hori bultzatuko dudala ziur daukat.

HIRUGARREN ARGAZKIA

Aurreko oroitzapenarekin jarraituz, irteeretara soka bati helduak joaten ginela oroitzen dut. Soka hark segurtasuna eskaintzen zigun, denok batera, elkarrekin iritsiko ginela helmugara.

Segurtasunaz gain, irakaslearen autoritatea markatzen zigun; ilararen aurrean irakaslea edo bere laguntzailea joaten zen guri bidean gidatzen eta hori zen segurtasuna erakusteko beste bide bat, hain zuzen ere.  

Autonomia hitza ere azpimarratu nahiko nuke irteerekin lotuta. Nork ez du pentsatu “helduagoa” dela gurasoengatik at bazkaldu ondoren? Etxera iritsi eta gurasoei kontatzen genien egun guztian zehar ikusi eta ikasitakoa eta dena jan genuela, bakarrik moldatu ginela… irteera baten osteko elkarrizketa izaten zen hura.

Nire etorkizunari lotuz, esan beharra daukat asko gustatuko litzaidakeela haurrekin horrelako esperientziaren bat bizitzea eta nire ezagutza, segurtasuna, eta mundua ezagutzeko beste hainbat irizpide ematea.

LAUGARREN ARGAZKIA

Hainbat gaitasun psikomotor garatzerako orduan lagundu zigun salto-gela, guztiengatik maitatua zen. Argazki hau hautatzearen zergatia imajinazioan, elkarri laguntzerako orduan… lagundu zidan gela haren oroitzapenen ondorio dela esan dezaket.

Denok dakigu zer nolako jostailuak, koltxonetak eta bestelakoak egoten diren horrelako geletan. Forma ezberdineko koltxonetak imajinazioan asko laguntzen digula iruditzen zait; etxe bat egiteko, denda bat egin eta bertan jolasteko, altura bat sortu eta salto egiteko… horregatik azpimarratu nahiko nuke irakaslearen paperean ere imajinazio ugari beharko dugula, gure haurrak egiten ari direna ondo ulertzeko.

Elkarri laguntzen ginen hainbat zailtasun gainditzerako orduan; elkarri animatuz txiri-bueltak emateko zailtasunak zituen haurrari beldurra gainditzen laguntzen genion.

Gela honetan irakasleak bezain garrantzi handia zuten nire ikaskideek eta hainbat beldur gainditzen lagundu zidaten. Gure lema nagusia minik ez hartu ez ematea zen eta askatasun ugari ematen zizkigun hark.

BOSGARREN ARGAZKIA

Askatasunaren onurak positibotzat joz, libre izateko aukera sentitzen genuen. Bertan igarotzen genuen ordutxoan aske ginen nahi genuenarekin jolastu, korrika egin, salto egin edota geure imajinazioa askatzeko.

Izerdia bota, irribarre egin eta negar ere egiten genuen gela barruan. Erori ostean altxatzen ikasi genuen. Oso gela interesgarria iruditzen zait Haur Hezkuntzako haurrentzat.

Geure burua esperimentatzeko gela oso egokia da, bakoitzak bere mugak eta bere ahalmenak ezagutzeko aukera ematen diguna.  

SEIGARREN ARGAZKIA

Zenbat eta zenbat marrazki egingo genituen gure haurtzaroan zehar… lehenengoak mezu zehatzi gabekoak, geroago zerbait esateko nahiarekin; helburua beti ondo pasatzea zelarik.

Haur guztiei gustatzen zaigu edozein unetan marrazki bat egitea eta ni ere horrelako haur bat nintzen. Amak bazekien asko gustatzen zitzaidala horrelako lanetan aritzea eta horregatik ditugu etxean gordeta maitasun haundiarekin.

Nire ustez, haur bati asko laguntzen dio marrazkiak egiten aritzea, bere espresioa hobetzen, sentimenduak azaltzen eta beste hainbat gauzetan laguntzen baitu. Askotan pentsatzen dugu eskolan marrazkiak egin eta egin aritzen garela soilik, baina azpimarratu beharra dago horrek atzetik progresio bat dauka haurrarengan.

Horrexegatik jarri dut marrazki hau nire blogean, hain zuzen ere, etorkizunean irakasle moduan, asko baloratu behar dugulako haurrek egiten duten esfortzua ahalik eta marrazki ederrena egiten.

ZAZPIGARREN ARGAZKIA

Zazpigarren argazki honetan eskolan inauteri egunean egiten genuen beste jaialdi batean gaude. Urtero ezberdin mozorrotzen ginen kantu eta dantza berriak ikasiz. Dena irrika handiarekin preparatzen genuen eta geun bertan oso urduri sentitzen ginen guztiok. Asteak lehenago hasten ginen guztia prestatzen.

Argazkian bertan agertzen den bezala irakasleak ere honetan parte hartzen zuen, berak ere gogotsu prestatzen zituen kantu eta mozorro guztiak.  Irakasleak izan nahi dugunontzat oso garrantzitsua iruditzen zait haurrekin beraiek egiten dutena gogotsu egitea umeak motibazio bat izan dezaten.

Amak beti esaten dit izugarri gustatzen zitzaidala egun hau, aurreko egunean familiako guztiei esaten niela niri ikustera joateko eta behin han ikusten nituenean lasaitasun osoarekin egiten nuela dantza.

ZORTZIGARREN ARGAZKIA

Lehen aipatu bezala asko gustatzen zitzaidan mozorrotzea eta hemen iñudez jantzia nago. Argazki hau aiton-amonen etxeetan ezarria dut koadro batean eta esango nuke horregatik gustatzen zaidala hainbeste, maite didatenen etxean oroitzapen gisa dagoelako.

Nire argazki hau publikatzearen arrazoi nagusia hori izan arren, aipatu beharra daukat eskolarekin lotzen dudala argazkia eta horregatik ere gustatzen zaidala.

Irakasle izateko bokazio handi hau txikitatik datorkidala azpimarratuz, esan dezaket nire ustez, eskolara hain gustura joatearen ondorioetako bat izan daitekeela. Izan ditut beste irakasle ez hain adeitsuak eta beste haurrek horrelakorik ez izatea gustatuko litzaidake, horregatik nire ametsa irakasle goxo bat izatea da eta haurrak eskolara irribarre handi batekin sartzea.

BEDERATZIGARREN ARGAZKIA

Geure txikitako mantala. Nork ez ditu oroitzapenak mantalarekin? Kolore eta marrazki ezberdinetako mantalak genituen gelakide bakoitzak, pertxeroan zintzilik izaten zirenak ostiral arte.

Ostirala iritsi bezain pronto etxera eramateko garaia heldu zela bagenekien, hainbeste gustatzen zitzaigun mantala garbitzeko. Ia beti jantzita ateratzen ginen, korrika, kantuan, ostirala heldu zela azpimarratuz.

Mantal batek arropa ez zikintzeaz gain, beste hainbat esanahi ere badituela iruditzen zait. Irakaslea eta bere laguntzailea ere mantalarekin joaten ziren beti. Orain mantal bat ikusten dudan bakoitzean goxotasuna transmititzen dit. Esan dezaket hori irakasleak ematen zigun maitasunaren ondorioetako bat dela.

Denok dakigu Haur Hezkuntzan irakaslearen papera beste adin guztietan baino garrantzitsuagoa dela, ia gure ama bezala ikusten dugu irakaslea, eta berak ere mantala janzteak hori islatzen zidan.

HAMARGARREN ARGAZKIA

Azken argazki hau Haur Hezkuntzako azken urteko irteera batekoa da. Nire bizitzan garrantzitsuenak izan diren gelakide eta baita lagunen argazkia. Nahiz eta orain lagun askoz ere gehiago izan eta horiek ere maite, guztiok oroitzen gara gure lehenengo aurrerapausoak konpartitu genituen pertsona haietaz. Elkarrekin bizipen eta ikaste infinitu bizi izan ditugu.  Askotan pentsatzen dut ni naizena beraiengatik ere banaizela.

Adin horretan eskola gure bigarren etxea bezala bihurtzen da, konfiantza oso dugu elkarrengan eta batez ere irakaslearengan. Argazkiko irakaslea inoiz ahaztuko ez dudan irakaslea da. Bereziki maite genuen irakaslea da eta oraindik ere kalean berarekin topo egiten dudanean irribarre handi bat marrazten zait aurpegian.

Ausartuko nintzateke esatera nire bokazioa hau horrelako irakasleak izateagatik datorrela, hau da, niretzat eredu gisa izan da. Berak transmititzen zidana transmititzea gustatuko litzaidake nire haurrei eta haurrak nirekin ni berarekin bezain gustura aritzea gelan.

IRUDIEI BURUZKO HAUSNARKETA

Kaixo guztioi!

Gaurkoan klasean egindakoaren hausnarketatxo bat egitea tokatu zaigu. klasean Curriculumaren inguruan hitz egin genuen eta gero argazki batzuk ikusi eta komentatu genituen guztion artean.          Lau curriculum mota ikusi genituen; curriculum ezkutua (curriculum ofizialeran agertzen ez dena), formala edo ofiziala (adostua dagoen curriculuma), nuloa (onartua ez dagoena) eta azkenik erreala (klasean ematen dena). Ezberdintasun teorikoak alde praktikoan jartzeko, argazki batzuk lotu genituen bizitza errealarekin; besteak beste, sexismoaren gaiari lotuz.         Argazki askok eraman zidaten pentsaraztera; baina, batez ere, hainbatetaz hitz egitea gustatuko litzaidake.

         Haurrak eskolan hasten garenean, ezberdintasun batzuekin sartzen gara, bakoitzak bere pentsatzeko edo gauzak ulertzeko modua daukagu, eta nire iritziz eskolan ezberdintasun horiek potentzializatu beharrean, denak berdin pentsatzera behartzen gaituzte.

         Aipatu beharra dut ere, nire iritziz, gobernuak garrantzi gehiago ematen diola beraien ideologietara egokitzen den hezkuntza bati, benetan ikasleek behar duten hezkuntzari baino. Irudi honetan ikusi dezakegu etorkizun batean gizon-emakume batzuen elkarrizketa. Elkarrizketa honetan garbi ikusten da gobernuak eta beraiek zeri ematen dien garrantzia eta zergatik.

        

        

Hirugarren argazki honetan ikusten dugu irakasleak askotan ere kontraesanetan erortzen direla. Umeari behartzen dio ideia bat ( biolentoa ez izaten) eta irakaslearen jarrera bera ere biolentoa da hain zuzen ere. Hau gure egunerokotasun batera eramanez, adibide gisa esan dezaket, irakasleak askotan garrasika esaten digute ezin dugula garrasika hitz egin.

Azkeneko argazki honi buruz hitz egitea ere gustatuko litzaidake. Bertan ikusten dugu haur batzuk “alfabetoa” irakurtzen ikasten ari direla eta orden egokian egon beharrean atzetik esanahia duen orden batean ari direla ikasten.

Hau gure eskola eremuetara eraman ezkero, aipatu dezakegu irakasleak nahi gabe ere, beraien ideologia edo ikasteko moduak ezartzen dizkigutela eta oso zaila dela irakaslea zuzen-zuzen bat izatea; hala ere, horrelakoak ez egiten saiatu behar dugu. Ikasleoi ezin diegu guk pentsatzen duguna zeharka ikastera eraman. Adibide gisa esan dezakegu haur bat irakurtzen ikasten hasten denean, irakurtzen ari den horrek esanahi bat izatea atzetik.

Argazki guzti hauek azaldu ostean, esan dezaket hilak 5eko klaseak pentsatzera eraman zidala. Oso interesgarria izan zen iragarki edota bestelako adibide batzuekin gure eskola eremura eramatea kasuak. Gizarte honetan haurrak gehien ikasten eta denbora pasatzen duten lekua eskola baita, eta bertan pentsatzen ikastera bultzatu behar diegu, hainbat balore irakatsi eta beraien iritzi propioa izatera bultzatu.